Уладзiмiр Арлоў
      Рэквiем па нясьвiскiм сале
      Адам Мiцкевiч страшэнна (яшчэ больш, чым Гётэ - сабакаў i часныку) не любiў гарадоў, не пазначаных на мапах. Гораду, куды ты едзеш, нялюбасьць аўтара "Дзядоў" нiколi не пагражала.
      Гэты горад - Кракаў.
      Калiсьцi за кухлем кракаўскага пiва адзiн твой знаёмы выпускнiк тамтэйшага ўнiвэрсытэту разважаў пра тое, што "понеже от прирожения звери, ходящие в пустыни, знають ямы своя..."
      Цяпер у Кракаве жыве твой знаёмы рэжысэр Кшыштаф, якi паставiў у вас у Менску спэктакаль пра вар'ята й манашку i, калi захопленая публiка запатрабавала яго на сцэну, выйшаў басанож, бо нiколi не дазваляў сабе зьневажаць сцэну чаравiкамi.
      Яшчэ ў Кракаве жыве беларускi гiсторык Алег, якi знайшоў там магiлу Алеся Гаруна.
      Табе здаецца, што ў Кракаве ўсе людзi такiя, як Алег i Кшыштаф. Але тры пляшкi нашай новай сувэрэннай гарэлкi "Белая Русь" (адна законная й дзьве кантрабандныя), што ляжаць у цябе ў валiзе, ты вып'еш не са сваiмi знаёмымi. Ты зусiм ня будзеш iх пiць.
      Ты ня будзеш пiць "Белую Русь", бо ў Кракаве ёсьць Мар'яцкi касьцёл. Некалi татарская страла зрэзала зь ягонае вежы дазорцу, што затрубiў, каб папярэдзiць места пра варожы напад. На памятку пра гэта на вежы штогадзiны граюць трубачы-гейналiстыя.
      Упершыню за 600 гадоў яны маўчалi тае начы, калi на вежу залез беларускi пiсьменьнiк Уладзiмер Караткевiч.
      Ты спадзяесься, што сярод гейналiстых i сёньня няма непiтушчых. Гэтым разам пад акампанемэнт храпу гейналiстых начны Кракаў (з тае прычыны, што гiмну ў Рэспублiкi Беларусi дасюль няма) пачуе, як "Саўка ды Грышка ладзiлi дуду".
      Магчыма, гэта здарыцца ўжо заўтра.
      А пакуль ваш аўтобус пад'яжджае да памежнага берасьцейскага пераходу за Варшаўскiм мостам. У вас у кiшэнях ляжаць запрашэньнi на сэмiнар па гiсторыi Рэчы Паспалiтай, факсы й камандыровачныя пасьведчаньнi...
      Гейналiстым ужо, напэўна, сьнiцца Беларусь... Аўтобус закалыхвае, i вакол цябе таксама тчэцца вопрадзень сьненьня. Ад думак пра сярэднявечнага гейналiстага ў сон лезуць раскосыя твары, якiя чамусьцi просяць даляраў...
      Таргануўшыся, аўтобус спыняецца, i ты адплюшчваеш вочы. За вакном гараць у цемрыве вогнiшчы, нешта булькоча ў задымленых саганах, бегаюць па смуглявых аблiччах агнёвыя водсьветы. На мяжы явы й сьненьня табе здаецца, што ты глядзiш сон далей, што гэта йдуць на Кракаў праз Варшаўскi мост татара-мангольскiя захопнiкi.
      Праўда, немаведама чаму татары гамоняць па-расейску й нецьвярозымi галасамi пяюць задушэўныя расейскiя песьнi пра "ой, мороз-мороз". Прыемнае каляратурнае сапрана каля суседняга вогнiшча выводзiць:
      А вот намедни на крючок поймал русалку.
      Я это помню, это было, как вчера.
      Крючок я бросил, бросил леску, бросил палку,
      А что словил? Да только три пера.
      Як на сон, дык гучыць занадта саўкова, i ты прачынаесься.
      Ад Варшаўскага мосту, губляючыся ў бяззорнай цямрэчы, цягнецца бясконцая гiрлянда агнёў. Сонныя гейналiстыя трывожна пераварочваюцца на другi бок, а ты змагаесься зь нядобрымi прадчуваньнямi й таксама клiчаш на дапамогу Марфэя.
      Там, у сьне, памiж аўтобусамi шнуруюць баскакi. Да хвастоў iхнiх калматых конiкаў прывязаныя берасьцейскiя аўтамабiльныя нумары, а на гнедых бакох выведзена: "Милиция". З машынай-мiргалкаю наперадзе ў бок мяжы паважна праходзiць караван сланоў i вярблюдаў, i за кадрам хтосьцi тлумачыць, што гэта адбывае з афiцыйным вiзытам спадар прэм'ер...
      Ранiцою ты ачынаесься пасярод голага поля. У рэдкiм туманцы ў далечыню ад застаўленай аўтобусамi да самага далягляду шашы брыдуць ланцужкi людзей. Вiдовiшча нагадвае кадры ваенных кiнафiльмаў: партызаны iдуць з заданьнем на "жалезку". Нават няўзброеным вокам вiдаць, што й бяз ранiшнiх дывэрсантаў поле замiнiравана так надзейна, што нiякай арганiкi яму да XXI стагодзьдзя не спатрэбiцца.
      У адрозьненьне ад уторкнутых берасьцейскiмi дойлiдамi ў сьмярдзючыя лужыны трох "шпакоўняў" (плюс адна калёнка з вадою) на шэсьць кiлямэтраў аўтачаргi, сьмецьцевых бачкоў у нашай незалежнай краiне пакуль што хапае.
      Бачкi ледзь не штохвiлiны правяраюць абходчыкi зь ёмiстымi торбамi. У аднаго на торбе партрэт Мiхаiла Сяргеевiча з падмаляванымi гiтлераўскiмi вусiкамi, у другога - лёзунг: "СССР - оплот мира". Часам памiж абходчыкамi ўсчынаецца двубой за пустую пляшку.
      Значна спакайнейшая й выгаднейшая iншая прымежная прафэсiя - гандаль месцам у чарзе. Адзiн аўтобус каштуе сто рублёў, а аўтобусаў тут недзе пад паўтысячы. За дзень мытнiкi прапускаюць штук трыццаць-сорак. Кажуць, што праблему здымаюць 500 "зялёных", але ў вас iх ненашмат болей, чым "фанэрных" ва ўдавы фiлiпiнскага прэзыдэнта Маркаса.
      Таму вы мiтусiцеся паблiзу шлягбаўма са сваiмi паперамi, а кучаравы капiтан з прозьвiшчам цi то Гурок, цi то Бурак, зазiрнуўшы ў iх адным вокам, пагардлiва кiдае:
      - Пущай сам Шушкевич придет и мне скажет, тада пропущу.
      Ягоны калега, зрабiўшы страшныя вочы, абяцае, што ўсё адно будзе правяраць "щацильна".
      Каля шлягбаўма гамуе аўтобус зь дзявочай зборнаю па нейкiм спорце. Пакуль трэнэр вядзе перамовы з начальствам, юныя спартоўкi просяцца ў паставога:
      - Товарищ милиционер, пропустите. У нас соревнования. Нам завтра вечером на помост в Париже выходить.
      - Знаем мы ваши соревнования, - мiралюбна адгукаецца "товарищ милиционер". - Трахаться едете с французами за даляры. Будете с нами за рубли - тада пропустим.
      Пэрспэктыва пакаштаваць нясьвiскага сала з чырвонай праслойкаю й пачуць адну з вэрсiяў утварэньня колеравай гамы нашага сьцягу робiцца для кракаўскiх гейналiстых усё больш туманнаю.
      Ваш апанаваны апошнiмi надзеямi аўтобус бярэ курс на Берасьце - шукаць справядлiвасьцi ў высокiх кабiнэтах. Надпiс на ўезьдзе ў горад папярэджвае: "Народы СССР - едины". Мяркуючы па аўтобусных нумарох у чарзе за мяжу й па агульнай эканамiчнай прасторы прымежнага поля, па якiм не адважыцца прайсьцi басанож нават твой знаёмы серабранкаўскi п'янтос Камiнтэрн, - лёзунг кажа шчырую праўду.
      Беларускае мовы на берасьцейскiх вулках i ў берасьцейскiх кабiнэтах людзi цi то ня хочуць разумець, цi то сапраўды не разумеюць.
      - Так вы, ребята, к нам из Белоруссии приехали? - з ухмылкаю пытаецца абласны начальннк. - Как у вас в Белоруссии погода?..
      З аднаго кабiнэта ў другi вы пераяжджаеце па вулiцы iмя Касманаўтаў, i табе згадваецца, як гадоў пяць таму ў Воршы сакратар гаркаму партыi самых разумных i сумленных, пачуўшы прапанову назваць аршанскую вулiцу Касманаўтаў, дзе пiсалася "Дзiкае паляваньне караля Стаха", iмем Караткевiча, абурана адрэзаў, што гэта "идеологически неверно". На просьбу ўдакладнiць, хто з касманаўтаў нарадзiўся цi жыў у Воршы, сакратар дасьцiпна зазначыў: "Они здесь пролетали". Назвы вулiц Берасьця сьведчаць, што над iм праляталi Пушкiн з Гогалем, Будзённы з цэлым эскадронам бальшавiцкiх башыбузукаў, а таксама Ленiн з самiм камунiзмам.
      Няблага вывучыўшы гарадзкую тапанiмiку "западных ворот советской страны", вы вяртаецеся на шашу i - о, сьвятая наiўнасьць! - спрабуеце заняць у чарзе ранейшае месца. Яшчэ на далёкiх подступах з аўтобуса зь вiцебскiм нумарам высыпаюцца, як блашчыцы з матраца, дзясяткi два разьятраных жанок i iхнiх няголеных спадарожнiкаў.
      Ваш аўтобус сутаргава плiшчыцца наперад. Хмурныя няголеныя мужчыны зь Вiцебшчыны дакляруюць вам размалацiць каменьнем вокны. Жанчыны дзейнiчаюць больш радыкальна. З крыкам: "Проедете по нашим трупам!" яны кладуцца пад колы на мокры ад iмжачкi асфальт.
      Ты выбiраеш сярод ляжачых прыгожую маладзiцу ў сьветлай куртцы й пачынаеш яе ўгаворваць зьмянiць паставу. Ты цярплiва даводзiш ёй, што брудны асфальт ня самае зручнае месца дэманстраваць бясспрэчныя вабноты. Ты пытаесься ў яе ймя й тэлефон i, зьвяртаючыся да скарбаў айчыннай паэзii, кажаш пра духмяныя стагi, дзе жанчыны, як радасны сон на зары.
      Маладзiца зь вiцебскага аўтобуса прыслухоўваецца да тваёй беларускай мовы, i раптам ейны гожы твар перасмыквае, i яна зь нянавiсьцю верашчыць:
      - Уйди, хохол бородатый! Тут белорусы по десять суток мучаются, а еще вас понаехало!
      Гэта гучыць, як прысуд.
      Унурыўшы голаў у плечы, ты выцягваеш з аўтобуса валiзу зь "Белай Русьсю" й цешчыным салам, спыняеш спадарожны "масквiч", расштурхоўваеш на вакзале колькi падазроных асобаў "кавказской национальности" каля адзiнай адчыненай касы, купляеш квiт у цягнiк, што йдзе з таго боку, куды цябе не пускаюць, залазiш упершыню ў жыцьцi ў мяккi й абсалютна пусты мiжнародны вагон i праз чатыры гадзiны ўжо падыходзiш да свае хрушчобы ў Серабранцы.
      Як казаў, прыяжджаючы з-за сьвету ў сваю Нарвэгiю Фрыцьяф Нансэн, "вяртаньне - прыз кожнага падарожжа".
      Твой прыз чакае цябе каля дому ў аблiччы суседкi, якая, задраўшы галаву, абураецца, што нехта вывесiў "фашистские флаги". Ты бачыш, што адзiн павесiлi на гаўбцы твае сыны, другi - археоляг зь лiтаратурным крытыкам з трэцяга пад'езду.
      Толькi тут ты ўспамiнаеш, што заўтра - 25 сакавiка.
      "Дожились", - кажа суседка й зьбiраецца йсьцi скардзiцца на фашыстаў народнаму дэпутату П.В.Садоўскаму. Ты падказваеш, у якой кватэры той жыве й даеш арыенцiр - яшчэ адзiн крамольны сьцяг. Уадначас ты дзелiсься асьцярожнаю здагадкаю, што брудную правакацыю супраць народнага абраньнiка ўчынiў хтосьцi зь мясцовых фашыстаў, прыставiўшы знадворку драбiны.
      - Иди, иди... Позьняк оброслый, - падазрона гаворыць суседка. - Сам, может, и лазил.
      Апоўначы ты бярэш сынаву дудку й выдзiмаеш на ёй "Саўку ды Грышку". У тую ж хвiлю на вежы Мар'яцкага касьцёла падносiць да вуснаў трубу кракаўскi гейналiсты.
      Вашыя мэлёдыi зьлiваюцца ў рэквiем па "Белай Русi" й бел-чырвона-белым нясьвiскiм сале.
      Сакавiк, 1992 г.