Современная электронная библиотека ModernLib.Net

Пад страхам смерцi (на белорусском языке)

ModernLib.Net / Детективы / Сименон Жорж / Пад страхам смерцi (на белорусском языке) - Чтение (Весь текст)
Автор: Сименон Жорж
Жанр: Детективы

 

 


Сименон Жорж
Пад страхам смерцi (на белорусском языке)

      Жорж Сiмэнон
      Пад страхам смерцi
      Пераклад: Алесь Асташонак
      I
      Першае пасланне, паштоўка з каляровай выяваю палаца Негуса* ў Адыс-Абебе i эфiопскай маркаю, было, як, зрэшты, i ўсе наступныя, лаканiчнае:
      "Вось я цябе i знайшоў, сабака. Пад страхам смерцi, прыгадваеш?
      Твой даўнi знаёмы Жуль".
      * Негус - тытул iмператара ў Эфiопii да скасавання манархii.
      Аскар Лябро атрымаў гэтую паштоўку праз колькi тыдняў пасля вяселля дачкi. У той час ён уставаў штодня ў пяць гадзiн ранiцы i выходзiў на сваёй лодцы ў мора лавiць рыбу. Вяртаўся ён зазвычай гадзiн у адзiнаццаць, амаль заўсёды акурат пасля таго, як у дом да яго прыносiлi пошту.
      Пакiдалi яе на столiку ў калiдоры.
      У гэты самы час панi Лябро прыбiрала пакоi на другiм паверсе.
      Цi спускалася яна тады ўнiз, цi заўважыла гэтую надта ўжо маляўнiчую паштоўку? Ва ўсякiм выпадку, мужу, калi ён вярнуўся, яна не сказала нiчога. I твар у яе быў спакойны - дарэмна пан Лябро падоўгу прыглядаўся да жонкi.
      А цi прачыталi, думаў Лябро, гэтае больш чым дзiўнае паведамленне сам паштальён i сарцiроўшчыца пошты панна Марта?
      Пан Лябро яшчэ выйшаў у мора некалькi разоў, але вяртаўся цяпер ужо раней, а дзесятай гадзiне, i сам заходзiў на пошту - якраз тады, калi панна Марта заканчвала сарцiраваць карэспандэнцыю.
      - Мне што-небудзь ёсць? - пытаўся ён, пiльна ўглядаючыся ў дзяўчыну.
      - Газеты i праспекты, пан Лябро. Лiст ад вашай дачкi...
      Выдавала на тое, думаў з хваляваннем Лябро, што за работаю яна ўсё ж такi паспявала разгледзець як след канверты, прачытаць, што на iх напiсана.
      Нарэшце праз два тыднi прыйшла новая паштоўка. Падаючы яе пану Лябро, дзяўчына ўсмiхнулася.
      - А гэта ад таго самага дзiвака...
      Значыцца, Марта прачытала i першую паштоўку.
      Другая паштоўка, з выяваю залiтага сонцам марскога вакзала, была даслана ўжо з Джыбуцi.
      "Чакай, свiное рыла. Неяк сустрэнемся. Пад страхам смерцi, будзь упэўнены.
      Прывiтанне ад Жуля".
      - Ён сябар ваш, што так жартуе?
      - Не надта ён дасцiпна гэта робiць, - адказаў пан Лябро.
      Але так цi iнакш, гэты Жуль наблiзiўся да яго...
      Праз месяц прыйшла трэцяя паштоўка - з выяваю порта. Гэтая была з Порт-Саiда - у сваёй вандроўцы Жуль пасоўваўся на поўнач, спакваля падбiраючыся да адрасата.
      "Бачыш, я цябе не забываю. Пад страхам смерцi, прыяцель. У самы раз цяпер табе гэта сказаць, га?
      Твой кончаны Жуль".
      З гэтага дня пан Лябро зусiм перастаў выходзiць у мора. Плыць ад Порт-Саiда да Марселя ўсяго толькi чатыры цi пяць дзён, а ўжо адтуль да Паркэроля, астраўка, на якiм жыў пан Лябро, дабiрацца некалькi гадзiн.
      Цяпер кожны дзень у восем гадзiн ранiцы можна было ўбачыць, як пан Лябро выходзiў з дому ў накiнутым на пiжаму халаце i ў пантофлях на босую нагу. Калi Паркэрольская плошча з яе чысцюткiмi рознакаляровымi домiкамi - адна з сама прыгожых у свеце, дык дом пана Лябро, якi пазнавалi здалёк па вялiкай верандзе ў чырвонай геранi, - сама пекны на гэтай плошчы.
      Выпальваючы першую люльку, пан Лабро павольна iшоў да порта. Дарогi было сама больш метраў сто - адразу ж за партовым гатэлем "Ноеў каўчэг" пачыналася мора.
      Выгляд у пана Лябро ў час гэтага шпацыру быў сама што нi ёсць спакойны: шчаслiвы буржуа на пенсii дыхае свежым марскiм паветрам.
      Гэтаю парою каля мола можна было сустрэць i некаторых iншых паркэрольцаў. Рыбакi, што вярнулiся з мора, перабiралi рыбу або рапаравалi сеткi. Стаяў непадалёк ад iх са сваёй каляскаю грузчык з кааператыўнай крамы. Побач спыняў свой запрэжаны аслом вазок дзядзька з гатэля "Лавец лангустаў", што на другiм канцы выспы.
      На Паркэролi, дзе жыхароў было ўсяго толькi чатырыста чалавек, усе ведалi адно аднаго i кожны называў пры сустрэчы або па iменi, або па прозвiшчы. Лябро быў адзiн, каго называлi панам: ён нiдзе не рабiў, меў грошы, а раней чатыры гады быў на выспе мэрам.
      - Вы яшчэ не на рыбалцы, пан Лябро? - пыталiся ў яго.
      Два-тры словы ў адказ - абы адчапiлiся.
      Якраз у гэты самы час "Баклан", невялiкi карабель, якi паўгадзiны назад выйшаў з Паркэроля, ужо прычальваў да Ж'янскай касы, што вiднелася на тым баку зiхоткага пралiва, якi аддзяляў выспу ад мацерыка. Ад Францыi, як казалi самi жыхары Паркэроля. Удалечынi была бачная маленькая белая кропка - гэта i быў "Баклан". У залежнасцi ад часу можна было меркаваць, цi вернецца яно поўнае пасажыраў i грузу цi амаль зусiм пустое.
      Сто шэсцьдзесят восем разоў, дзень у дзень выходзiў пан Лябро сустракаць невядомага госця, назiраў, як залiты сонцам "Баклан" адплываў ад Ж'янскай касы i iшоў да Паркэроля.
      Белая кропка спакваля павялiчвалася. Неўзабаве можна было разгледзець пасажыраў на палубе, яшчэ праз нейкi час iх твары. Нарэшце судна прычальвала, i людзi на беразе i на палубе "Баклана" перагукалiся мiж сабою ў час манеўру слоўцам-другiм.
      Грузчык падымаўся на судна, выцягваў на бераг скрынi, бочкi, паштальён звальваў на свой вазок мяшкi з поштаю, турысты фатаграфавалiся сем'ямi i iшлi ў гатэль услед за прысланым адтуль хлопчыкам.
      Сто шэсцьдзесят восем разоў! Пад страхам смерцi, як пiсаў Жуль.
      Акурат побач з месцам, адведзеным для стаянкi "Баклана", пагойдвалася на вадзе лодка пана Лябро, зробленая па яго спецыяльным заказе на мацерыку. Гэта было сама прыгожае на выспе рыбацкае судна. Яно так зiхацела шклом i меддзю, адпалiраваным дрэвам i начышчаным да бляску металам, што астраўляне назвалi яго "Люстраной шафаю".
      Пан Лябро няспынна ўдасканальваў лодку, аздабляў яе i рабiў усё больш камфартабельнай. I хоць даўжыня ў яе была толькi пяць метраў, уладальнiк абсталяваў на ёй даволi прасторную, у свой рост, шкляную кабiну - так што судна выдавала больш на якi-небудзь буфет, а не шафа.
      I вось цяпер пан Лябро ўжо сто шэсцьдзесят восем дзён не карыстаўся лодкаю, хадзiў кожнае ранiцы да прычала ў пiжаме i пантофлях, пасля ўслед за паштальёнам на пошту - i першы на выспе атрымлiваў карэспандэнцыю.
      Але чацвёртай паштоўкi прыйшлося чакаць каля шасцi месяцаў - i прыйшла яна з Александрыi.
      "Не адчайвайся, старая порхаўка! Пад страхам смерцi - цяпер як нiколi! А тут горача.
      Жуль".
      Ад Александрыi да Порт-Саiда, адкуль прыйшла папярэдняя паштоўка, - як плыць морам, дык амаль рукою падаць, варта адно на карту зiрнуць. А прайшло ажно паўгода...
      Чым мог ён займацца ў дарозе?.. I ўвогуле, чым ён займаўся ў жыццi? Якi быў з выгляду? Якога ўзросту? Мусiць, яму не менш за пяцьдзесят, бо столькi ж было i Лябро.
      Паштоўка з Неапаля. Праз некалькi тыдняў - з Генуi.
      Можа, ён перасаджваецца з судна на судна?.. Але навошта так доўга затрымлiвацца ў кожным порце?
      Паштоўка сёмая.
      "Я прыбываю, гарэза! Пад страхам смерцi - ты зразумеў?
      Жуль".
      Марка на ёй - партугальская. Ну i ну!.. Значыцца, ён не спынiўся ў Марселi. Рабiў круг. Аддаляўся.
      I раптам - паштоўка з Бардо!.. Ён зноў наблiжаўся. Адтуль да порта насупраць Паркэроля - ноч дарогi чыгункаю.
      Але наступная паштоўка прыйшла ўжо з Булонi.
      Дзесятая была даслана з Антверпена.
      "Пачакай яшчэ крыху, мiленькi. Час не прыспешвае. Пад страхам смерцi.
      Жуль".
      - А ён усё-ткi жартаўнiк, ваш сябра, - сказала панна Марта, перадаючы Лябро гэтае паведамленне.
      "Цi расказвала яна пра гэтыя паштоўкi каму-небудзь?" - узiраўся Лябро ў вочы дзяўчыне.
      I вось, нарэшце, цудоўным лагодным ранкам - на моры быў поўны штыль, пад шчодрым сонцам вада так i зiхацела - незнаёмы з'явiўся.
      Жуль быў на судне!
      Лябро ўпэўнiўся ў гэтым ужо тады, калi "Баклан" быў яшчэ толькi за мiлю ад паркэрольскага берага. Удалечынi бялела маленькае судна, на палубе якога стаяў адзеты ў цёмнае чалавек - усё адно як невялiчкая лялька на дзiцячым караблiку. Але ўжо i з такой адлегласцi было вiдаць, што пасажыр гэты - вельмi высокi.
      Чаму Лябро заўсёды здавалася, што незнаёмы - чалавек высокага росту?..
      Цяпер ён буйнеў на вачах, з кожнай хвiлiнаю. Застаючыся ўвесь час нерухомым, ён стаяў каля самага носа, якi рассякаў ваду, уздымаючы па абодвух баках судна пышныя срэбраныя вусы марскога шуму.
      Аскар Лябро зняў свае чорныя акуляры, з якiмi расставаўся, толькi кладучыся спаць. Пакуль ён выцiраў запацелыя шкельцы, можна было разгледзець ягоныя вочы: адно - жывое, другое - напалову заплюшчанае, даўно мёртвае.
      Нарэшце ён павольна, быццам прысутнiчаў на якойсьцi ўрачыстасцi, надзеў акуляры i машынальна зацягнуўся люлькаю, але тая патухла.
      Ён, Лябро, i сам быў высокi i шырокi ў плячах, нават дужы, праўда, трохi ўжо азызлы. Але чалавек на носе "Баклана" ўсё роўна быў вышэйшы, мажнейшы. Ягоная прасторная адзежа - карычневыя палатняныя штаны, чорная люстрынавая куртка, шырокi саламяны капялюш - рабiлi яго яшчэ больш вялiзным. Дый тое, што ён дагэтуль не зварухнуўся яшчэ са свайго месца, толькi надавалi ягонай постацi важнасцi.
      Калi "Баклан" досыць наблiзiўся i чалавека можна было ўжо ўбачыць у твар, ён нарэшце ступiў па палубе некалькi крокаў. Уражанне было такое, нiбыта манумент аддзялiўся ад пастамента.
      Лябро прыкмецiў, што незнаёмы высока ўзнiмае правае плячо.
      Незнаёмы падышоў да капiтана "Баклана" Батыста, якi стаяў у сваёй шкляной кабiне, загаварыў з iм. Лябро здалося, што ён ужо чуў некалi гэты голас. Пасажыр кiўнуў галавою на людзей, што сабралiся на прычале, i капiтан, выцягнуўшы руку, тыцнуў пальцам якраз у Лябро.
      - Гэта вунь той, - мусiць, дадаў Батыст.
      Пасля ён паказаў тым самым пальцам на лодку Лябро i зноў нешта сказаў. Вiдаць, растлумачыў, чыя гэта лодка.
      Людзi на судне i беразе жэстыкулявалi, абменьвалiся звычайнымi ў гэтых выпадках словамi. З "Баклана" кiнулi трос, якi адзiн з рыбакоў прымацаваў да кнехта. Судна дало заднi ход, прычалiла, але незнаёмы, якi, здавалася, зноў прырос да таго месца, на якiм спынiўся, заставаўся настолькi спакойны, што можна было ўпэўнена сказаць, нiшто на беразе не цiкавiла яго.
      Каб сысцi з судна, ён вымушаны быў высока ўзняць правую нагу - i ўсе адразу зразумелi, што яна ў яго драўляная. Павярнуўшыся тварам да "Баклана", ён пачакаў, пакуль матросы спусцяць па сходах яго старую валiзу, вельмi цяжкую на выгляд i абвязаную вяроўкамi, - пэўна, за доўгае яе жыццё абыходзiлiся з ёю не надта далiкатна.
      Пан Лябро так i застыў на месцы, усё адно як загiпнатызаваны ўдавам трус. Цяпер яны стаялi за колькi метраў адзiн ад аднаго. Постацi ў iх на самай справе былi вельмi падобныя: прыкладна адзiн рост, адной шырынi плечы, адна i тая ж сiла людзей аднолькавага ўзросту.
      Жуль ступiў яшчэ некалькi крокаў - паходка ў яго з-за драўлянай нагi была вельмi адметная.
      Каля прычала стаяла прыблiзна чалавек сорак: рыбакi ў сваiх лодках, грузчык з кааператыўнай крамы, Марыс - уладальнiк "Ноевага каўчэга", якi прыйшоў забраць з судна правiзiю ў гатэльную рэстарацыю. Некалькi чалавек апынулiся тут проста так - не было чаго рабiць. Бегала сярод дарослых малое дзяўчо ў чырвонай сукенцы.
      Спынiўшыся, Жуль дастаў з кiшэнi вялiзны складны нож. Блiснула лязо. Нейкi час чалавек нiбы лашчыў яго сваiм позiркам. Пасля нахiлiўся. Мабыць, нагу яму адрэзалi да самага сцягна, бо сагнуўся ён папалам, усё роўна як нейкая марыянетка.
      Лябро збянтэжана, нiчога не разумеючы, глядзеў на яго праз свае чорныя акуляры. Ранiца ж была такая светлая, такая зусiм звычайная...
      "Пад страхам смерцi!" - прыгадалася раптам...
      Швартоў "Люстраной шафы" быў прымацаваны да пiрса. Адным ударам нажа з жудасна шырокiм лязом чалавек перарэзаў трос, лодка, падскочыўшы, скранулася з месца - i павольна паплыла па цiхай вадзе.
      Людзi на прычале ўтаропiлiся вачыма ў свайго былога мэра i аднаногага. Нельга было не здагадацца, што памiж iмi былi нейкiя асабiстыя рахункi.
      Выбрык незнаёмага быў да таго нечаканы i недарэчны, што ў натоўпе запанавала цiшыня. Адна толькi дзяўчынка ў чырвонай сукенцы залiвiста зарагатала, але i яна адразу ж змоўкла.
      Аднаногi выпрастаўся, задаволена агледзеў натоўп, нетаропка паклаў нож у кiшэню. Калi ж адзiн рыбак сабраўся быў зачапiць лодку бусаком, ён лянiва вымавiў:
      - Кiнь гэта, галубок...
      Не было ў гэтых словах нi злосцi, нi асаблiвай цвёрдасцi, але разам з тым адчуваўся ў iх настолькi ўладны загад, што рыбак скарыўся i нiхто больш i не думаў спынiць судна, якое само па сабе выплывала ў мора.
      А тут яшчэ i сам Лябро сказаў рыбаку:
      - Кiнь, Вiяль?..
      Усе зразумелi: на iх вачах адбываецца нешта дужа незвычайнае.
      Дарэчы, i Лябро, i аднаногi гаварылi прыблiзна адным тонам, амаль аднолькавым голасам, i ў абодвух быў вiдавочны паўднёвы акцэнт.
      Нават сам Лябро, лоб у якога пакрыўся кропелькамi поту, прыкмецiў у госця гэты акцэнт - i адкрыццё вельмi яго ўразiла.
      Жуль рушыў да Лябро.
      Тры крокi... Чатыры... Рух пляча, сцягна, рывок драўлянай нагi - увесь правы бок ягонай фiгуры неяк дзiўна ўздрыгваў, то падымаўся, то апускаўся...
      - Прывiтанне, Аскар! - зноў пачуўся ягоны голас, якi можна было б назваць лагодным, нават вясёлым.
      Лябро, застыўшы на месцы, бы статуя, не выпускаў з зубоў люлькi.
      - Ты бачыш, я тут! - усмiхаўся Жуль.
      - Хадземце да мяне, - ледзь вымавiў у адказ Лябро.
      - Ты не хочаш быць са мною на "ты"?
      Нi слова ў адказ. У горле ў Лябро захрас камяк. Люлька ў зубах дрыжала.
      Жуль агледзеў Лябро з галавы да ног, памацаў рукою тканiну пiжамы, кiўнуў на пантофлi.
      - А ты, я гляджу, позна ўстаеш! Яшчэ не адзеўся як след...
      Здавалася, Лябро пачне зараз прасiць прабачэння.
      - Нiчога!.. Нiчога!.. Гэй ты, карантыш! Але, ты, кухар! - крыкнуў аднаногi Марысу, гаспадару "Ноевага каўчэга", якi i праўда быў нiзкi ростам i хадзiў у белым кухарскiм халаце. - Скажы, каб мой куфар аднеслi да вас!.. I падрыхтуй мне найлепшы пакой!
      Марыс зiрнуў на Лябро. Той кiўнуў галавою.
      - Слухаю, пане...
      - Жуль.
      - Прабачце.
      - Я сказаў, што мяне завуць Жуль... Скажы яму, Аскар, што мяне завуць Жуль.
      - Яго завуць Жуль, - паслухмяна паўтарыў Лябро.
      - Iдзеш, Аскар?
      - Iду.
      - У цябе, напэўна, вока не ў парадку? Ану, здымi на хвiлiнку акуляры, каб я мог паглядзець!
      Лябро зняў акуляры, праўда, не адразу. Разгледзеўшы выбiтае вока, Жуль прысвiснуў, усё роўна як выказаў гэтым сваё захапленне ўбачаным:
      - Нiшто сабе, га?.. У цябе адно вока, а ў мяне адна нага. Добрая кампанiя!
      Ён узяў Лябро за руку, быццам старога сябра, i павёў яго, падскокваючы, да гатэля. Пры кожным кроку Лябро адчуваў рывок драўлянай нагi.
      - Ведаеш, я спынiўся б лепш не ў цябе, а ў "Ноевым каўчэзе". Не люблю замiнаць людзям. Дый жонка ў цябе не надта памяркоўная. - Ягоны гучны голас быў адначасна i злы i насмешлiвы. - Я распытаў пра цябе на "Баклане"... Гэтая старая малпа расказала мне ўсё, што трэба...
      Старою малпаю быў капiтан судна Батыст - Жуль празваў марака так, напэўна, таму, што яго загарэлы твар парос сiвым шчацiннем. Батыст нешта незадаволена буркнуў. Зiрнуць на яго Лябро не асмелiўся.
      - Калi хочаш, можаш iм сказаць, каб яны паставiлi лодку на месца... Яна яшчэ нам спатрэбiцца... Палаўлю i я рыбку... Скажы iм! Ну, чаго ты чакаеш, га?
      - Вiяль! - крыкнуў Лябро рыбаку. - Злавi лодку i пастаў на месца!
      Па твары ў Лябро цёк пот. Акуляры ссунулiся ўнiз i блiшчалi на мокрым пераноссi.
      - Трэба трошкi перакусiць, га?.. - запытаўся Жуль. - А мясцiны тут прыгожыя, нiчога не скажаш...
      Дарога iшла ўгару - яны ўзбiралiся ўверх павольна i важка, бы надавалi гэтай хвiлiне ўрачысты характар.
      Плошча. Рады эўкалiптаў з пяшчотнай лiстотаю. Маленькая жоўтая царква, падобная на цацачны дамок.
      - Дзе тут твая хацiнка?.. Вось гэтая?.. Ты, я бачу, любiш герань... Паслухай, гэта не твая кабета на нас пазiрае?..
      Панi Лябро, у бiгудзi, развешвала на другiм паверсе бялiзну.
      - Дык праўда гэта, што яна ў цябе не надта памяркоўная?.. Будзе злаваць, калi мы замочым нашу сустрэчу шкляначкай беленькага?
      У гэты момант пану Лябро, нягледзячы на яго пяцьдзесят гадоў, вялiкi рост i вагу, аўтарытэт багатага чалавека i былога мэра выспы, захацелася ўпасцi прылюдна на каленi i ўголас малiць: "Пашкадуйце!.."
      Больш таго, ён ледзь не зрабiў яшчэ горш. Бо гатовы ўжо быў завыць: "Забiце мяне адразу ж!"
      I не таму не зрабiў ён гэтага, што баяўся страцiць павагу людзей. Проста пан Лябро не ведаў ужо больш, дзе ён знаходзiцца, не валодаў нi целам сваiм, нi думкамi, проста госць трымаў яго за руку, абапiраўся на яго i паволi i ўладна цягнуў да чырвона-зялёнай тэрасы "Ноевага каўчэга".
      - Ты, мабыць, часта сюды заходзiш, га?
      Лябро адказваў, бы вучань настаўнiку:
      - Некалькi разоў на дзень.
      - Выпiваеш?
      - Не... Трохi...
      - Але зрэдку хоць напiваешся?
      - Нiколi...
      - А ў мяне бывае... Убачыш яшчэ... Толькi не бойся... Гэй, там ёсць хто-небудзь?
      З гэтымi словамi Жуль падштурхнуў Лябро ў залу кавярнi, да бара, якi зiхацеў у змроку нiкелем.
      З кухнi выйшла маладзенькая афiцыянтка. Яна яшчэ, мусiць, нiчога не ведала пра прыезд такога дзiўнага госця.
      - Дзень добры, пан Лябро...
      - А мяне завуць Жуль... Дай нам, крошка, пляшку беленькага... I што-небудзь паесцi...
      Дзяўчына зiрнула на Лябро.
      - Анчоўсы? - спыталася яна.
      - Няхай будуць анчоўсы, - адказаў за Лябро Жуль. - Я бачу, Аскар iх любiць. Анчоўсы дык анчоўсы... Падай нам на тэрасу.
      Ён сеў, цi, хутчэй, упаў у лазовае крэсла, выцягнуў драўляную нагу, выцер твар вялiкай чырвонай насоўкаю - горача было i яму.
      Пасля доўга пляваўся, харкаў. Урэшце паднёс шклянку з вiном да вуснаў, паглядзеў яе на святло, уздыхнуў.
      - Цяпер ужо лепш!.. За тваё здароўе, Аскар!.. Я заўсёды казаў, што калi-небудзь усё роўна знайду цябе... Пад страхам смерцi, памятаеш?.. А дзiўна ўсё ж такi... Я ж зусiм не ведаў, якi ты...
      Ён зноў паглядзеў на Лябро - задаволены, нават шчаслiвы.
      - А ты тлусцейшы за мяне... У мяне адны мускулы... - Ён напружыў бiцэпсы. - Памацай... Ну, не бойся... Я ж толькi i ведаў, што твае iмя ды прозвiшча, якiя ты напiсаў на шчытку. А ты не з тых людзей, пра якiх пiшуць газеты... Адзiн з сарака мiльёнаў французаў... Адгадай, як я цябе знайшоў. Ну, адгадай!..
      - Не ведаю...
      Хочучы ўлашчыць госця, Лябро змушана ўсмiхнуўся.
      - Гэта ўсё твая дачка Iвона...
      Лябро занепакоiўся яшчэ больш: як магла яго дачка...
      - Я напаў на твой след якраз тады, калi ты выдаваў яе замуж, дзевяць месяцаў назад... Слухай, дзiцяцi ў iх яшчэ няма?.. Дык ты, значыць, такое закацiў вяселле, што пiсалi пра яго ажно на першай старонцы "Вара"*... Газета выходзiць у Тулоне, га?.. Уяўляеш, мне сустрэўся ў Адыс-Абебе, адкуль ты i атрымаў першую паштоўку, тып з гэтых мясцiн, якi пражыў у Афрыцы дваццаць гадоў i ўсё яшчэ падпiсваецца на вашу газету... Вось у адным з яе нумароў я i напаткаў тваё iмя... Тут i ўспомнiўся шчыточак...
      * Вар - дэпартамент на паўднёвым усходзе Францыi.
      Ён нахмурыў бровы. Твар у яго пасуравеў. Ён глядзеў Лябро ў самыя вочы позiрк у яго быў i люты, i адначасна насмешлiвы.
      - Прыгадваеш, га?..
      Памаўчаўшы крыху, Жуль, хоць i груба, ды ўсё ж зычлiва дадаў:
      - Давай пi вiно... Пад страхам смерцi, чуеш?.. Я ад гэтых слоў не адракуся... Пi, я табе кажу!.. Гэта, браток, усяго толькi вiно, а будзе яшчэ i ром... Як яе зваць, афiцыянтачку?..
      - Жажо...
      - Жажо?.. Хадзi сюды, прыгажуня... I прынясi нам другую бутэльку... У Аскара вельмi ўжо ў горле сушыць...
      II
      Кожныя пяць хвiлiн аднаногi выпiваў адным глытком шкляначку вiна i загадваў Лябро такiм тонам, што пярэчыць нiяк было нельга:
      - Дапiвай, Аскар!
      I Лябро пiў. Пасля трэцяй бутэлькi ён ужо ледзь бачыў стрэлкi гадзiннiка на званiцы царквы: было цi то дзесяць гадзiн, цi то адзiнаццаць. А Жуль, адкiнуўшыся ў крэсле, палiў i палiў да самага канца цыгаркi, якiя ён сам скручваў, i бурклiва дапытваў Лябро:
      - Адкуль ты?
      - З Пон-дзю-Ляса... Гэта непадалёк ад Тулона...
      - Ведаю! А я з Марселя, з квартала Сэн-Шарль, - радасна ўсмiхнуўся Жуль. Але ў радасцi гэтай, як, зрэшты, i ва ўсiх астатнiх праявах ягоных пачуццяў, было i нешта жахлiвае. Нават калi ён прыкметна мякчэў у гаворцы, то ўсё роўна глядзеў на Лябро, бы на мураша, якога збiраўся вось-вось раздушыць.
      - Бацькi багатыя?
      - Бедныя... Так сабе... Не, хутчэй бедныя...
      - Як i ў мяне. Вучыўся ты дрэнна - iду ў заклад. З матэматыкай заўсёды было кепска. Зноў жа - як i ў мяне!.. Дапiвай! Кажу табе, ну!.. Як ты трапiў у Габон?
      - З адной марсельскай фiрмы, пасля службы ў армii.
      Жуль спытаўся ў Лябро i пра ўзрост. Выявiлася, што Лябро быў на год старэйшы - i гэта вельмi ўзрадавала аднаногага.
      - Урэшце, мы маглi сустрэцца на якiм-небудзь параходзе, а яшчэ раней у армii... Весела было б, га?.. Яшчэ пляшку, мiленькая...
      Лябро ўжо дрыжаў ад адной думкi, што яму яшчэ прыйдзецца пiць.
      - Не бойся! - засмяяўся Жуль. - У мяне норма. Дый табе лепш, калi я набяруся: убачыш тады, якi я чуллiвы...
      I ўсё гэта было на вачах у людзей: адны заходзiлi да Марыса выпiць, другiя гулялi на вулiцы ў шары. Усе ведалi свайго былога мэра, але дапамагчы яму не мог нiхто. Лябро махалi рукою, клiкалi яго, але адзiнае, што мог ён зрабiць, гэта вымушана ўсмiхнуцца.
      - Значыцца, калi ты так брыдка абышоўся са мною, табе было дваццаць два гады... Як ты апынуўся ў балотах Мбале?
      - Фiрма даручыла наладзiць у тамтэйшых селiшчах збор пальмавага алею.
      - Такой спякоты, як там, я больш нiдзе не сустракаў... Сама малярыйны экватарыяльны лес... Але ж ты не адзiн там быў?..
      - Са мною былi яшчэ кухар i два весляры.
      - I ты згубiў сваю пiрогу?.. Адказвай?.. Чакай... Выпi спачатку... Выпi, або раструшчу табе галаву!
      Лябро цераз сiлу пiў. Усё яго цела пакрывалася потам, як некалi ў час службы ў Габоне, але гэты пот быў халодны. Аднак зманiць смеласцi не хапiла. Ён шмат думаў з таго часу пра гэты выпадак з Жулем - i ўдзень, i ўначы, калi не спалася. Каб не гэтая афрыканская гiсторыя, ён мог бы лiчыць сябе сумленным чалавекам, нават шчаслiвым чалавекам. Успамiн аб ёй прыходзiў кожныя два-тры месяцы, працiнаў душу знянацку i стаў ягоным сапраўдным кашмарам.
      - Я не губляў пiрогi, - прызнаўся Лябро.
      Жуль глядзеў на яго, нахмурыўшы бровы, i не мог паверыць таму, што пачуў.
      - Дык што ж ты тады?..
      - Была страшэнная задуха... Мне здалося, што ў мяне лiхаманка... Тры днi ледзь паспявалi адмахвацца ад камароў...
      - Я таксама...
      - Мне было дваццаць два гады...
      - Мне таксама... Яшчэ менш: дваццаць адзiн...
      - Я не ведаў Афрыкi...
      - А я?.. Пi!.. Пi, я табе сказаў!.. У цябе была пiрога, i, нягледзячы на гэта...
      Цяпер, праз многiя гады, пан Лябро, былы мэр Паркэроля, i сам не мог зразумець свой колiшнi ўчынак.
      - У мяне быў мурын, вясляр з племенi пагу... Ён сядзеў зусiм блiзка ад мяне, i ад яго нясцерпна смярдзела...
      Гэта i была сапраўдная прычына ягонага злачынства. Бо Лябро ўсведамляў, што зрабiў злачынства, i не шукаў сабе апраўдання. Калi б трыццаць гадоў назад ён проста забiў чалавека, то, мажлiва, i не пакутаваў бы гэтак праз тое цяпер. Але ягоны ўчынак быў горшы за забойства - i Лябро разумеў гэта.
      - Расказвай далей, - утаропiўся ў яго Жуль. - Значыцца, ты, паскуда, не любiш, як пахнуць пагу...
      Лябро ўспамiнаў.
      Балоты Мбале... На паверхнi мутнай вады лопаюцца велiзарныя бурбалкi... Усё кiшма кiшыць кракадзiламi, змеямi i ўсялякай iншай брыдотаю... I нiдзе нi купiнкi цвёрдай зямлi - толькi балота, такое зарослае дрэвамi i кустоўем, што ледзь удавалася прадзiрацца скрозь гэты гушчар... I ўдзень i ўначы камары, а кусалiся яны так балюча i небяспечна, што ён не здымаў з твару маскiтнай сеткi, пад якой проста задыхаўся...
      Можна было плыць цэлымi тыднямi i не сустрэць нiводнай халупы, нiводнага чалавека... I тут ён убачыў раптам схаваную памiж карэннямi мангля* пiрогу, а на ёй - маленькi шчыток з надпiсам:
      "Лодку не браць - пад страхам смерцi.
      Жуль".
      * Мангль - трапiчнае дрэва, якое расце на iлiстых берагах i мае спецыфiчныя паветраныя каранi, што iдуць ад ствала i галiн у глебу.
      Словы "пад страхам смерцi" былi двойчы падкрэсленыя. Гэта i выклiкала ў Лябро смех.
      Тут, у гушчары экватарыяльнага лесу, за сотнi кiламетраў ад усякай цывiлiзацыi, ад блiжэйшага жандарскага паста, гэтае папярэджанне, напiсанае друкаванымi лiтарамi, здавалася вар'яцкiм. Вось яму i прыйшла ў галаву не менш вар'яцкая думка, якая магла нарадзiцца хiба што ў гэтай саракапяцiградуснай спякоце. Ногi ў яго зацяклi, бо ў цемнаце ён вымушаны быў падкурчваць iх пад сябе. Ад мурына нясцерпна смярдзела - той невядома калi апошнi раз мыўся... А калi ён возьме гэтую пiрогу i прывяжа яе да сваёй, то застанецца ў лодцы зусiм адзiн да самага канца падарожжа i не будзе больш чуць, як смярдзiць ягоны вясляр...
      "Пад страхам смерцi?" Вось i добра! Якраз таму i вазьму, што пад страхам смерцi!
      - I ты яе ўзяў?
      - Я прашу ў вас прабачэння...
      - Я ўжо сказаў табе, каб ты быў са мною на "ты"... Памiж намi гэта больш натуральна... А я якраз у той самы момант пайшоў раздабыць што-небудзь паесцi, бо здыхаў ужо з голаду некалькi дзён... I вось, вярнуўшыся назад да пiрогi, апынуўся раптам у становiшчы вязня на выспе...
      - Я не ведаў...
      Але гэта было яшчэ не ўсё. Лябро не толькi ўзяў чужую пiрогу, але i дадумаўся нават брыдка адказаць яе невядомаму гаспадару. Узяў i напiсаў на тым самым шчытку, якi пакiнуў на месцы ўкрадзенай пiрогi:
      "С... я на цябе!"
      I, смеючыся, падпiсаўся: "Аскар Лябро".
      - Я прашу ў вас прабачэння, - паўтарыў цяпер ужо пяцiдзесяцiгадовы Жулеў злоснiк.
      - Адзiн, у балоце, - узiраўся ў Лябро Жуль, - сярод кракадзiлаў... Што б, цiкава, рабiў на маiм месцы ты?.. Га?..
      Лябро не ведаў, куды i дзецца.
      - Адзiн, - працiнаў яго сваiм позiркам Жуль, - сярод змей i велiзарных ядавiтых павукоў... Я быў там зусiм адзiн, ты разумееш?.. Мурыны-насiльшчыкi кiнулi мяне яшчэ за некалькi дзён да таго... Ты сволач, Аскар...
      - Але...
      - Сволач жудасная, якiх пашукаць... Аднак, гляджу, цяпер ты шчаслiвы...
      Сказаўшы гэта, Жуль паглядзеў на прыгожы ружовы дом у геранi, на панi Лябро, якая час ад часу падыходзiла да акна - выглядала, цi не вяртаецца муж дамоў.
      Лябро не было чаго сказаць у адказ. Не стане ж ён сцвярджаць адваротнае: гэта была б няпраўда.
      Пастукаўшы па драўлянай назе, Жуль сказаў:
      - Там я нагу i пакiнуў...
      Лябро не асмелiўся нават спытацца, як гэта здарылася: цi яе адкусiў кракадзiл, цi гэта вынiк якойсьцi iнфекцыi.
      - З таго часу што толькi я нi рабiў, каб не здохнуць з голаду... Ты не думаў, чаму я не выправiўся да цябе напрасткi адразу ж пасля першай паштоўкi?.. Да цябе з Адыс-Абебы не так ужо i доўга дабiрацца... А таму, што ў кiшэнi ў мяне не было нiводнай манеты, i я павiнен быў увесь час адкладваць нашу сустрэчу, каб зарабiць на хлеб i дарогу... З гэтым паленам, ты разумееш? - зноў дакрануўся Жуль да драўлянай нагi.
      Але цяпер позiрк у яго не быў ужо такi пагрозлiвы, як гадзiну назад. Часам, гледзячы на iх, можна было сказаць, што гэта сядзяць старыя сябры.
      Раптам Жуль прыўзняўся, нагнуўся над Лябро i, схапiўшы яго за каўнер халата, прахрыпеў:
      - Яшчэ пляшку!.. Але, я п'ю... I ты будзеш пiць са мною кожны раз, як я таго захачу... Не так ужо i шмат я патрабую, га?.. А што ў цябе з вокам?
      - Няшчасны выпадак, - адказаў Лябро, усё роўна як саромеючыся таго, што не страцiў гэтае вока ў тым самым лесе, у якiм Жуль страцiў нагу.
      - Якi выпадак?
      - Адкаркоўваў бутэльку... Бутэльку з воцатам, жонка папрасiла... Рыльца адскочыла, i асколак шкла трапiў у вока...
      - Ну i ну!.. А ты доўга яшчэ заставаўся ў Афрыцы?
      - Дзевяць гадоў... Усяго тры кантрактныя тэрмiны па тры гады, разам з адпачынкам. Пасля мяне перавялi ў Марсель.
      - Тут ты i стаў вялiкiм начальнiкам? Дырэктарам, здаецца?
      - Намеснiкам дырэктара... Пяць гадоў назад я пайшоў на пенсiю, з-за вока...
      - Багаты, мусiць?.. Грошы, вiдаць, не лiчыш...
      У Лябро з'явiлася надзея. А што, калi адкупiцца грошамi? Чаму не? Нават пасля суда, калi выносяць смяротны прысуд, i то не заўсёды вядуць на гiльяцiну. Ёсць катарга, турма, штраф, нарэшце.
      Чаму б не заплацiць штраф?
      Але адначасна з надзеяй прыйшла i трывога. Лябро не ведаў апетытаў гэтага аднаногага i баяўся назваць першы суму, на якой яны маглi б пагадзiцца.
      - Жыву няблага, - адказаў асцярожна Лябро.
      - Рэнту ж маеш! Якi пасаг даў ты за Iвонаю?
      - Хацiнку ў Гiеры.
      - А ў цябе яшчэ ёсць такiя хацiнкi?
      - Ёсць... Дзве. Невялiкiя...
      - Ты, напэўна, скупы?
      - Не ведаю...
      - Зрэшты, гэта не мае значэння, бо нiчога не мяняе...
      Што ён хацеў гэтым сказаць? Што яму не патрэбныя грошы? Што прагне выканаць свой колiшнi прысуд?
      - Ты разумееш, Аскар, я, калi ўжо што вырашыў, нiколi не перадумваю. Слова даю адзiн толькi раз! Хiба што цяпер у мяне ёсць час...
      Але, думаў Лябро, гэта не сон, а праўда. I плошча - хоць i цьмяна ён яе бачыў цяпер - стаiць на месцы. I галасы ў кавярне i на тэрасе былi знаёмыя.
      Праходзячы мiма кавярнi па вулiцы, Вiяль, босы, з сеткаю на спiне, спынiўся i крыкнуў:
      - Пан Лябро! Лодка ў парадку!
      - Дзякуй, Вiяль, - адказаў машынальна Лябро.
      Нiхто, вядома, i не падазраваў, што ён, iх добры знаёмы, былы iх мэр i паважаны на выспе чалавек, - асуджаны на смерць. I якiм чынам асуджаны - горш ужо i не прыдумаеш!
      У судзе хоць ёсць адвакаты. Журналiсты, якiя даюць у друку паведамленнi аб ходзе працэсу. Нарэшце, рашэнне суда можна абскардзiць. I апошнi злачынца можа выклiкаць спачуванне цi нават нейкiя сiмпатыi. А тут...
      - Урэшце, гэта будзе залежаць ад таго, што за жыццё будзе ў мяне на тваёй выспе, ты разумееш?
      Не, Лябро нiчога не разумеў. Бачыў адно, як зноў налiваў яму Жуль у шклянку вiно. Няўмольны погляд прымусiў паднесцi шклянку да вуснаў i зноў пiць...
      А Жуль ужо крычаў:
      - Жажо, паўтарыць!
      Лябро зусiм атупеў. Пяць бутэлек - гэта ўжо занадта. Ды яшчэ ранiцай! Ён нiколi i за тыдзень столькi не выпiваў. Страўнiк у яго яшчэ з Афрыкi быў не ў парадку.
      - А нумар мой нiчога, га? - спытаўся Жуль. - Спадзяюся, плошчу з яго вiдаць?
      - Вядома... Пайду скажу Марысу...
      З'явiўся шанц хоць на якую хвiлiну адысцi ад гэтага невыноснага тыпа, пастаяць аднаму ў цяньку, перадыхнуць крыху ад яго няўмольнага, здзеклiвага позiрку. Але толькi Лябро прыўзняўся, як аднаногi паклаў яму на плячо сваю цяжкую, бы свiнцовую, руку.
      - Паглядзiм яшчэ... Мажлiва, мне тут спадабаецца, i тады нам хопiць часу на сёе-тое...
      Цi ж не давалi гэтыя словы хоць якую надзею?
      - Не думай пра гэта, Аскар. Ты яшчэ мяне не ведаеш.
      Лябро не сказаў нi слова. Твар у яго быў абсалютна нерухомы, а вочы, дакладней, вока праз цёмныя акуляры нiяк нельга было разгледзець.
      Дык як тады ўгадаў аднаногi, пра што ён думае?
      - Я ж сказаў: "Пад страхам смерцi" - хiба не так? Га?.. Але пакуль што, у чаканнi прысуду, нiшто не перашкаджае нам пазнаёмiцца трохi блiжэй. Урэшце, мы ж зусiм не ведаем адзiн аднаго... Дык праўда, што твая жонка не надта памяркоўная?.. Iду ў заклад, што яна намылiць табе шыю, бо ты смярдзiш шынком i праседзеў тут да паўдня... У пiжаме... А дзiўна, братка, бачыць цябе ў такiм выглядзе ў гэты час... Жажо!..
      - Я малю вас...
      - Апошняя... Пляшку, Жажо!.. Што я табе казаў?.. А, што ў нас ёсць час пазнаёмiцца блiжэй... Рыбу разам палавiць... Нiколi не было на гэта нi часу, нi магчымасцi... Заўтра ты мяне навучыш... Як тут, бярэ?
      - Бярэ.
      - I ў цябе?
      - I ў мяне... Як i ў iншых...
      - Ну, i мы пойдзем на рыбалку... Возьмем з сабою вiна... Ты гуляеш у шары?.. Выдатна, я так i думаў... Навучыш i мяне... Мы час марнаваць не будзем!.. За тваё здароўе!.. "Пад страхам смерцi", не забывай... А цяпер я пайду спаць...
      - Не пад'еўшы? - спытаўся збянтэжаны Лябро.
      - Крошка Жажо прынясе мне снеданне ў нумар...
      Ён устаў, уздыхнуў i, хiстаючыся, рушыў да дзвярэй, у якiя так i не патрапiў. Нехта засмяяўся, i Жуль раз'юшана агледзеў прысутных.
      - Паклапацiся, Аскар, каб такога больш не было, - сказаў ён Лябро.
      Пасля прайшоў праз усю залу на кухню, падняў, нi на кога не звяртаючы ўвагi, накрыўку з рондаля i гучна загадаў:
      - Мне ў нумар!
      - Зараз, пан Жуль!
      У кавярне было чуваць, як ён стукаў драўлянай нагою па прыступках, пасля па падлозе. Мяркуючы па гуку, якi данёсся з ягонага нумара, ён адразу ж, не раздзеўшыся, упаў на ложак.
      - Адкуль ён? - спытаўся Марыс, спусцiўшыся ў кавярню. - Калi гэты тып збiраецца тут заставацца...
      Лябро перапынiў яго, пераймаючы тон Жуля, каб i слова супраць сказаць было нельга:
      - Застанецца дык застанецца.
      Пасля чаго выйшаў з кавярнi i накiраваўся дамоў праз плошчу. На ганку яго чакала жонка. Лябро, хоць i сцiснуў у кулак усю сваю волю i не зводзiў з жонкi вачэй, зрабiў усё ж некалькi добрых кругоў.
      - Што гэта цябе так разабрала? Што ты робiш у кавярне ў такiх строях? паказала яна на ягоныя пiжаму i пантофлi. - Мне распавядалi, быццам нейкi тып перарэзаў трос у тваёй лодкi. Хто ён?
      Лябро не мог адказаць на ўсе пытаннi адразу i таму адказаў толькi на апошняе:
      - Гэта сябра. - I дадаў, нацiскаючы на склады са стараннасцю п'янага чалавека, якi хоча здавацца цвярозым: - Гэта мой лепшы сябра... Больш чым сябра... Гэта брат, ты чуеш?.. Я не дазволю нiкому...
      У пяць гадзiн дня ў нумары, дзе спынiўся новы пастаялец "Ноевага каўчэга", усё яшчэ было цiха.
      Калi ў той самы час звычайныя партнёры пана Лябро па гульнi ў шары пастукалiся ў дзверы ягонага дома, выйшла да iх гаспадыня.
      - Тс-с! - цiха сказала яна. - Ён спiць. Вельмi стамiўся сёння...
      III
      Кожны наступны дзень яны выходзiлi зранку ў мора. Лодка мерна пагойдвалася на лагодных хвалях. У гэты час мора заўсёды было спакойнае, гладкае, бы атлас, - брыз падымаўся толькi праз некалькi гадзiн пасля ўсходу сонца. I марскi лазурак, i нябесная сiнь так i пералiвалiся дзiвоснымi вясёлкавымi адценнямi. А непадалёк ад "Люстраной шафы", за колькi сотняў метраў ад мыса, бы снег, бялела высачэзная скала Мэд.
      Спадзяваннi аднаногага спраўдзiлiся: ён усур'ёз захапiўся рыбалкаю. Часцей за ўсё Жуль сам будзiў Лябро свiстам гадзiн у пяць ранiцы.
      - Не забудзь узяць вiнца! - напамiнаў ён кожны раз.
      Сеўшы ў лодку, Лябро заводзiў маторчык, i "Люстраная шафа", iрвануўшыся з месца, ускаламучвала ваду, пакiдаючы шумны след уздоўж пляжаў i бухтаў да самай скалы Мэд, непакоiла сваiм гудзеннем цiхi свiтанак.
      - Насадзi мне новую пiяду! - раз-пораз гучна загадваў Жуль.
      Як прынаду на Паркэролi выкарыстоўвалi ракаў-адзiнцоў, па-тутэйшаму пiядаў. Ракавiны, у якiх сядзелi пiяды, даводзiлася разбiваць малатком або каменем.
      Жуль гадзiўся нават дакранацца да ракавiн. Насаджваць ракаў на кручок стала работаю аднаго Лябро. Рака нельга было паранiць, i таму апрацоўка ракавiны вымагала вялiкай далiкатнасцi, так што самому Лябро рыбу лавiць часу амаль не заставалася. Скручваючы цыгарку, Жуль кiдаў на яго позiрк.
      - Як ты думаеш, Аскар: мне здалося, што...
      Кожнага дня яму прыходзiла ў галаву якая-небудзь новая iдэя, звязаная са спосабам смяротнага пакарання Лябро, i ён абмяркоўваў яе з iм у сама зычлiвым тоне, усё роўна як давяраў сябру.
      Аднаго разу ён сказаў:
      - Спачатку я думаў задушыць цябе. Ведаеш чаму?.. Бо неяк у бары, не памятаю ўжо дзе, адна жанчына сказала мне, што ў мяне рукi забойцы, якi ўжо задушыў не аднаго чалавека. Дык цяпер добры выпадак паспрабаваць, га?..
      Ён прыглядаўся да шыi Лябро, пасля пазiраў на свае рукi, круцiў галавою.
      - Не, наўрад цi я буду душыць цябе...
      Перабiраў уголас усе магчымыя варыянты смяротнага пакарання.
      - Калi я цябе ўтаплю, ты будзеш такi непрыгожы ў труне... Мне агiдна пра гэта думаць... Ты калi-небудзь бачыў тапельца, Аскар?.. А цябе ж i цяпер прыгажуном не назавеш...
      Апусцiўшы вуду ў ваду, ён нерваваўся, калi не торгала хоць пяць хвiлiн. I тады Лябро, якi ўжо даўно перастаў малiцца, пачынаў прасiць Бога, каб той паслаў Жулю рыбы, бо баяўся, што той разлюбiць рыбалку i... Страшна было падумаць, што тады можа здарыцца...
      - Скажы, Аскар... Не, дай мне спярша пляшку... Час ужо...
      З кожным днём ён пачынаў пiць усё раней i раней.
      - А ведаеш, справа ўсё больш ускладняецца. Раней я думаў, што заб'ю цябе i не мае, урэшце, значэння, як я гэта зраблю, бо як ужо выйдзе ўсё, так яно няхай i будзе... Ты разумееш, што я хачу сказаць? У мяне не было асаблiвых прычын чапляцца за жыццё... Урэшце, магу табе прызнацца, што мне было б нават цiкава трапiць у турму, каб вакол мяне ўсчаўся ўвесь гэты гвалт: палiцыя, суддзi, журналiсты, прыгожыя дамы ў зале суда... Грандыёзны быў бы працэс, га?.. Я расказаў бы iм усё, што ёсць у мяне на сэрцы... А чаго толькi там няма - аднаму Богу вядома!.. Упэўнены, галаву мне не адсеклi б... А ў турме мне было б не так ужо i блага... Але ўявi: цяпер я зноў адчуў смак жыцця... Што ўсё i ўскладняе, бо цяпер мне трэба, каб я забiў цябе i мяне не сцапалi... Тры цi чатыры спосабы пракруцiў я ўжо ў сваёй галаве - ад самага пачатку да самага канца... Гадзiнамi думаю... Дзiва, дый годзе... Прадумваю кожную дэталь, спрабую прадугледзець любы магчымы паварот... I толькi пачне ўжо здавацца, што ўсё гладка, ды тут раптам - ба-ба-ах! Нейкая драбяза нiшчыць увесь план...
      На якiсьцi час ён змоўк, пасля абсалютна спакойна спытаўся ў Лябро:
      - Ну а як бы ты ўзяўся за гэтую справу, га?..
      З дня яго з'яўлення на выспе прайшло ўжо амаль тры тыднi. Лябро ўжо прызвычаiўся да такiх размоў. Якраз у той самы момант ён даставаў з вады добрую, цi не кiлаграмовую скарпену.
      - А можа, не трэба мяне забiваць? - асцярожна спытаўся ён у адказ.
      Жуль здзiўлена, нават дакорлiва паглядзеў на яго.
      - Ну, сам падумай, Аскар... Ты ж выдатна ведаеш, што я напiсаў: "Пад страхам смерцi..."
      - Гэта было так даўно...
      Жуль стукнуў кулаком па сваёй драўлянай назе:
      - А хiба я адмяняў свой прысуд?
      - Мы тады яшчэ не былi знаёмыя...
      - Ну i што?.. Дык тым больш, што знаёмыя!.. Не, галубок!.. Трэба, каб я знайшоў добры спосаб... Вiдаць, зраблю гэта ўсё ж такi ў моры... Хто тут можа бачыць нас цяпер?.. Нiхто. Ты плаваць умееш?
      - Трошкi.
      Лябро адразу ж пашкадаваў, што сказаў гэтае "трошкi", якое магло канчаткова падштурхнуць Жуля да здзяйснення задуманага. I асцярожна зазiрнуў свайму кату ў вочы.
      - Я заўсёды няблага плаваў...
      - Але ты не зможаш плыць, калi атрымаеш добры ўдар па галаве... I слядоў пасля майго ўдару не застанецца... Трэба, каб я навучыўся кiраваць лодкаю, бо буду ж вяртацца на бераг адзiн... Насадзi ж мне новую пiяду!
      Калi не торгала i Жуль быў у кепскiм настроi, ён зусiм ужо дапякаў Лябро.
      - Ты, мусiць, думаеш купiць мяне тым, што будзеш кармiць i паiць? Га?.. А ўвесь час лiчыш, колькi я выпiў пляшак... Ты сквапны, Аскар! I эгаiст. А баязлiвец якi! Памерцi нават прыгожа не зможаш. Ведаеш, што я табе скажу? Ты мне агiдны. Дай выпiць...
      Трэба было пiць разам з iм. Лябро жыў усё роўна як у нейкiм кашмары аглушаны вiном ужо з дзесяцi гадзiн ранiцы i п'яны ўшчэнт апоўднi. А Жуль нават праспацца яму не даваў пасля гэтага, будзiў у чатыры-пяць гадзiн дня, каб iсцi гуляць на плошчу ў шары.
      Гуляць ён не ўмеў зусiм, але ўпарта iмкнуўся выйграць. Спрачаўся пасля кожнага ўдару, вiнавацiў iншых гульцоў у махлярстве. А калi хоць хто-небудзь з прысутных дазваляў сабе зрабiць заўвагу або ўсмiхнуцца, Жуль кiдаў тады шалёныя позiркi на Лябро.
      - Спадзяюся, што ты перастанеш урэшце сустракацца з гэтым тыпам? - казала панi Лябро. - Думаю, гэта не ты плацiш за вiно, якое вы, кажуць, лiтрамi смокчаце?..
      - Ды не... Не я...
      Ведала б яна, што ён плацiў не толькi за вiно, але i за пражыванне Жуля ў "Ноевым каўчэзе", у тым лiку i за сталаванне!
      - Паслухайце, пал Лябро, - казаў яму гаспадар гатэля Марыс. - Усялякiя клiенты ў нас былi. Але гэты зусiм навыносны. Учора ўвечары ён пагнаўся ў калiдоры за маёю жонкаю... Пазаўчора - за Жажо. Цяпер дзяўчына адмаўляецца заходзiць да яго ў пакой... Ён падымае нас сярод ночы, грукоча сваёю драўлянкаю па падлозе, каб запатрабаваць шклянку вады i таблетку аспiрыну... Лямантуе з любой нагоды, адсылае назад ежу, якую ён, цi бачыце, не ўпадабаў... Адбiвае, словам, ад гатэля пастаяльцаў... Я так больш не магу...
      - Я прашу цябе, Марыс... Калi толькi ты паважаеш мяне, як сябра...
      - Дзеля вас я ўсё гатовы зрабiць, пан Лябро... Але не дзеля гэтага аднаногага, не...
      - Пацярпi яго яшчэ два тыднi...
      Два тыднi... Тыдзень... Трэба было выйграць час... Пазбегчы смерцi... А яшчэ прыходзiлася штодня па некалькi разоў улагоджваць гульцоў у шары: людзi адмаўлялiся гуляць з гэтым нахабным шаленцам, якi няспынна сварыўся i кляў кожнага, не лезучы за словам у кiшэню...
      - Трэба табе пагуляць сёння, Вiяль... I Герсi папрасi прыйсцi... Скажы яму ад майго iмя, што гэта вельмi важна... Проста неабходна, каб ён сёння прыйшоў...
      Плакаць хацелася ад такой абразы. Iншы раз Лябро казаў сам сабе, што Жуль - вар'ят. Але гэта нiчога не мяняла. Не мог жа ён запраторыць свайго нязванага госця ў вар'ятню?
      Ён нават не мог пайсцi ў палiцыю i заявiць, што гэты чалавек пагражае яму смерцю.
      Перш за ўсё таму, што ў яго не было нiякiх доказаў. Не паштоўкi ж паказваць - абсмяялi б адно. Па-другое, яго мучыла сумленне. Бо Жуль такi, як ён ёсць цяпер, быў, можна сказаць, яго ўласным творам. Хто ж, як не ён, Лябро, быў адказны за ўсе тыя рысы, якiя набыў Жуль разам са стратаю нагi i веры ў людзей?..
      Але няўжо ён павiнен быў даць забiць сябе?.. Павiнен, што яшчэ горш, жыць тыдзень за тыднем, мажлiва, месяц за месяцам (гэта калi пашанцуе) з думкаю, што ў любую гадзiну, у сама нечаканы момант Жуль скажа яму сваiм адначасна i зычлiвым i здзеклiвым голасам: "Час прайшоў, Аскар..."
      А Жуль быў садыст, якiх пашукаць. Дбайна падкiдаў i падкiдаў дровы ў вогнiшча страху свайго колiшняга злоснiка. Варта было Лябро супакоiцца крыху хоць на якую хвiлiнку, як Жуль адразу ж казаў лiслiвым голасам:
      - А што, калi мы гэта зробiм зараз?..
      Яшчэ гэтае сапраўды езуiцкае "мы"! Нiбыта ён, Лябро, даў ужо яму сваю згоду i самахоць пойдзе на смерць.
      - Павер мне, Аскар, я пастараюся зрабiць усё так, каб ты пакутаваў як мага меней... Не такi ўжо я i жорсткi, як можаш ты думаць... Усё гэта зойме хвiлiны тры, сама больш...
      Лябро заставалася адно ўшчыкнуць сябе, каб пераканацца, што гэта не сон, не вар'яцкае насланнё.
      - Дай пляшку, - зноў i зноў казаў Жуль.
      Выпiўшы, Жуль пачынаў гаманiць пра рыбалку, гульню ў шары, пра панi Лябро, якую ён, хоць i бачыў толькi здалёк, дужа незалюбiў.
      - Ты нiколi не думаў развесцiся?.. Табе гэта трэба зрабiць. Прызнайся, што ты не шчаслiвы з ёю, га?.. Яна ж на ланцужку цябе водзiць, бы сабачку якога!..
      I Лябро прызнаваўся, хоць тое, што казаў яму толькi што Жуль, поўнай праўдаю назваць нiяк нельга было. Гэта была праўда хiба што ў пэўнай ступенi. Але лепш было не пярэчыць, бо тады Жуль адразу ж тэрарызаваў яго новымi жорсткiмi меркаваннямi пра ягоную не надта далёкую смерць.
      Дый без пярэчанняў не вельмi лёгка было яго слухаць.
      - Калi ты развядзешся, - зазiраў у будучыню Жуль, дачакаўшыся ад Лябро прызнання, - думаю, мне будзе лепш перабрацца да цябе. Возьмем Жажо за служанку...
      Лябро ўпiваўся пазногцямi ў далонь. Былi моманты - у моры, на тэрасе кавярнi ў Марысавым гатэлi, на плошчы ў час гульнi ў шары, - калi яму жудасна хацелася выць. Выць, як вые на месяц сабака. А што, калi гэта наставала вар'яцтва?..
      - Я заўважыў, што ты ўмееш гатаваць, - сказаў Жуль.
      - Я гатую толькi рыбу...
      - Але ўсё роўна няблага, што ты ўмееш гатаваць... Кажуць, ты нават мыеш посуд... Дык як табе мая iдэя?..
      - Жонка не захоча.
      Праз якiя тры-чатыры днi Жуль зноў браўся за сваё.
      - Падумай... Тады я яшчэ пачакаю... Урэшце, пратуляўшыся ўсё жыццё па гатэлях, я пачынаю цяпер думаць, што, як i ўсе iншыя людзi, маю права на свой кут...
      - А калi я дам вам грошы, каб уладкавацца дзе-небудзь у iншым месцы?
      - Аскар!
      Жуль сурова заклiкаў яго да парадку.
      - Сцеражы цябе Бог загаварыць са мной так хоць адзiн яшчэ раз! Бо тады я зраблю гэта адразу ж. Ты чуеш? Адразу ж!
      Не, жыць так далей было нельга. Трэба было нешта прыдумаць. "А як бы ты сам узяўся за гэтую справу, га?" - спытаўся ў яго неяк на днях Жуль, выцягваючы здаравенную скарпену.
      Гэтыя згаданыя цяпер словы падказалi Лябро выйсце: што мог зрабiць аднаногi, тое мог здзейснiць i ён сам.
      "Упэўнены, - сказаў яму Жуль аднаго разу, - што ёсць усё ж такi спосаб забiць цябе так, каб пасля самога не сцапалi..."
      А чаму б i яму не знайсцi такi спосаб? Чаму не пазбавiцца ад свайго ката?
      Калi гэтая думка прыйшла раптам Лябро ў галаву, яму стала страшна, што Жуль прачытае яе на ягоным твары, ледзь азiрнуўшыся. I тут аднавокi гаротнiк упершыню ў жыццi парадаваўся, што вымушаны насiць чорныя акуляры.
      "Слушна, - думаў Лябро. - Трэба гэта ўлiчыць: ён таксама мажны... Малаток у мяне заўсёды пад рукою... Не, малаток не падыдзе: сляды застануцца... Штурхнуць яго як след, i ён вывалiцца за борт... А што, як выплыве?.. Ды не павiнен... Калi гэта лепш зрабiць?.. Праз нейкi час, выбраўшы сеткi на другiм канцы выспы, мiма iх пройдуць рыбацкiя лодкi... Пасля, гадзiн прыкладна ў восем, дзесьцi за паўмiлi ад "Люстраной шафы" праплыве на сваёй пасудзiне стары ў каланiяльным шлеме... Памiж праходам рыбакоў i васьмю гадзiнамi, во калi трэба!.."
      Праўда, i Жуль ведаў, хто i калi тут праплывае, бо паспеў, напэўна, прыгледзецца за ўвесь гэты час... Так што i ён мог прыступiць да задуманага ў тыя ж самыя паўгадзiны...
      З гэтага моманту Лябро пачаў прыглядацца да ворага. Ён прыкмецiў, што пасля трэцяй бутэлькi Жуль заўсёды робiцца абыякавы да рыбалкi i пачынае драмаць. Але цi драмаў ён напраўду? Можа, сачыў употайкi за iм?
      Вырашыўшы аднойчы праверыць Жуля, Лябро рэзка ўстаў.
      Аднаногi адразу ж расплюшчыў вочы i, утаропiўшыся ў яго сваiм хiтрым, пiльным позiркам, буркнуў:
      - Што ты збiраешся рабiць?
      Лябро лёгка падмануў Жуля, бо загадзя падрыхтаваў на гэты выпадак праўдападобны адказ, але, баючыся выклiкаць падазрэннi, вырашыў не праводзiць больш такiх эксперыментаў. Сумнявацца не прыходзiлася: адгадаўшы ягоную задуму, Жуль адразу ж, як i абяцаў, зробiць тое, што збiраўся.
      А пакуль што аднаногi дзялiўся з iм сваiмi меркаваннямi:
      - Урэшце, ранiцой тут амаль што заўсёды прылiў, i хвалi, думаю, вынесуць цябе на бераг непадалёк ад порта...
      Абодва глядзелi на тыя самыя хвалi. Толькi труп iм бачыўся не адзiн i той самы.
      - Трэба будзе, напэўна, - разважаў Жуль, - зрабiць гэта, калi ты будзеш на нагах. Ты цяжкi, i, калi мне прыйдзецца падымаць цябе, каб выкiнуць за борт, лодка можа перакулiцца, i я апынуся ў вадзе разам з табой...
      Але была яшчэ адна акалiчнасць, невядомая Жулю, якую, каб зрабiць усё гладка, нельга было не ўлiчваць. На беразе, у соснах, стаяла халупа флоцкага кватармайстра, ахоўнiка форта Мэд. Лябро ведаў, што два разы на тыдзень, у аўторак i пятнiцу, кватармайстар выпраўляўся ў Гiер на "Баклане". Значыць, ён выходзiў з дому прыблiзна без дваццацi пяцi, сама пазней без дваццацi восем.
      Без пятнаццацi восем... Якраз тады i трэба гэта зрабiць!.. А яшчэ трэба сачыць, каб дазорац маяка не стаяў у той самы момант каля парапета, а то ўгледзiць усё ў свой бiнокль...
      - Бываюць днi, Аскар, - гаманiў i гаманiў Жуль, - калi я пытаюся ў сябе, цi не час ужо скончыць з усiм гэтым... Гатуюць у Марыса нядрэнна, але мне ўжо абрыдла дзень пры днi есцi адно i тое... Я ўжо не кажу, што жанчын не хапае... Жажо i глядзець на мяне не хоча...
      Лябро чырванеў, бы школьнiк. Няўжо гэты аднаногi монстр думае, што ён яшчэ i жанчыну шукаць яму павiнен?..
      - Мы бавiлi разам неблагiя хвiлiны, гэтага я адмаўляць не буду... Амаль што сябрамi сталi, во як!.. Так i быць, скажу тое, што думаю... Цяжка мне будзе iсцi за тваёю труной... Цябе ж на Паркэролi, мусiць, пахаваюць, га?..
      - Я ўжо купiў сабе месца на могiлках...
      - Выдатна!.. На могiлках лепш, чым пад вадою... Дай пляшку, Аскар... Не, выпi спачатку сам... Ну, пi!.. Хай твая баба скуголiць - рабi тое, што кажу табе я...
      Тысячы, сотнi тысяч, мiльёны людзей жылi - i не так ужо далёка ад iх нармальным жыццём. Хiба ж можна было цярпець больш гэтакi здзек з сябе?..
      - Што мяне дзiвiць, Аскар, дык тое, што ты быў тады такi хам... Ты ж цяпер зусiм далiкатны чалавек... У прынцыпе, ты стаў тыповы буржуа... Ну, прызнайся, што так... Iду ў заклад, што ты нашмат багацейшы, чым кажаш... На бiржы не гуляеш?
      - Трошкi.
      - Во як яно ў цябе выйшла... А я яшчэ сумняваўся... Заўваж, пачыналi мы абодва аднолькава... Хто ведае, можа, калi б не гэты твой фокус з пiрогаю, каб не мая дзеравянка, i я стаў бы кiмсьцi накшталт цябе... Ну i гад ты быў!.. Падумай, што ты зрабiў: пакiнуў чалавека, белага чалавека, у афрыканскiм балоце, без анiякай надзеi выбрацца адтуль... Дагэтуль не разумею, як гэта здолеў я ўратавацца... задумваўся ты хоць калi-нiкалi пра гэта?.. А напiсаў ты мне што тады?.. Я i цяпер гэтакiх слоў не вымаўлю, хоць i не буржуа, як ты... Ты нават уявiць не можаш, падарваў ты маю веру ў людзей...
      У такiя моманты Лябро нават паварушыцца не смеў, бо бояўся, што гэта здарыцца менавiта зараз. Стараўся не пакiдаць малаток паблiзу ад Жуля...
      - Баiшся памерцi, га?.. А мне дык глядзець на цябе смешна, бо напляваць мне на смерць... Ты таму баiшся, што стаў буржуа, што табе ёсць што трацiць...
      "Ну, - думаў Лябро, - калi табе няма чаго трацiць..."
      - Я нават не ведаю, цi жывыя яшчэ мае бацькi... Была сястра, збiралася замуж, але так нi разу i не аказалася... Не дай Бог, таксама шалапутная...
      Цiкава, падумаў раптам Лябро, а якое ў яго прозвiшча? Там, у Габоне, ён падпiсаўся на гэтым праклятым шчытку проста: "Жуль".
      - Прозвiшча?.. Шапю... Ты хiба не ведаў?.. Жуль Шапю... Не горшае за тваё, га?.. Iду ў заклад, што ёсць на свеце i вельмi прыстойныя людзi з прозвiшчам Шапю... Дай пляшку... Не... Трымай... Я пытаюся ў сябе iншы раз...
      "Чаму ён раптам прыўзняўся?" - падумаў Лябро i ўхапiўся за сядзенне. Ён уклаў у гэты рух усю сваю сiлу. Але адчуў, што спацеў, толькi тады, калi заўважыў: устаў Жуль, каб схадзiць да ветру.
      I тут у галаву Лябро закралася думка:
      "Час настаў..."
      Лябро дрыжаў - у iм вiравала цяпер усё тое, што перажыў ён побач з гэтым страшным чалавекам... Ён таксама ўстаў i ступiў два крокi...
      IV
      Былы мэр Паркэроля забыўся на ўсё, што так старанна абдумваў: i на кватармайстра-вартаўнiка, i на рыбакоў, якiя павiнны былi вяртацца на выспу з другога канца Паркэроля, i на старога ў каланiяльным шлеме.
      Дазорац з маяка, якi пазiраў на мора ў бiнокль акурат у тую самую хвiлiну, расказваў пасля:
      - Прыблiзна без дзесяцi восем, гледзячы ў бок мыса Мэд, я заўважыў, што пан Лябро i гэты ягоны дзiвак-прыяцель стаяць каля самага борта "Люстраной шафы", абхапiўшы адзiн аднаго. Спярша я падумаў, што некаму з iх стала блага i другi прытрымлiвае таварыша, каб той не ўпаў у ваду. Але пасля зразумеў, што яны боруцца. Лодка была ад мяне за некалькi сотняў метраў, i ўмяшацца я нiяк не мог. I вось урэшце яны ўпалi разам на планшыр*, i лодка перакулiлася...
      * Планшыр - парэнчы ўздоўж борта лодкi.
      Рыбак Вiяль у той момант разам са сваiмi двума сынамi агiнаў мыс Мэд.
      - Я ўбачыў перакуленую лодку, - расказваў Вiяль, - i пазнаў, што гэта была "Люстраная шафа". Я заўсёды казаў, што судна пана Лябро калi-небудзь конча перакулiцца, бо надта ўжо шмат усяго на iм пабудавана i кабiна дужа высокая... У той момант, як мы заўважылi пана Лябро i гэтага вар'ята ў вадзе, яны яшчэ вiслi адзiн на адным... Я падумаў быў, што пан Лябро, добры плывец, ратуе аднаногага, якi ўпаў у ваду i, мусiць, не ўмее плаваць... А гэты чалавек, як часта бывае, учапiўся ў яго ад страху кляшчом...
      Стары, што не знiмаў нiколi свайго каланiяльнага шлема, не бачыў нiчога.
      - Я якраз выцягнуў добрую скумбрыю... Лодка пана Лябро была на ўсход ад мяне, i сонца сляпiла вочы...
      Такiм чынам, нiхто не мог дакладна расказаць, што ж здарылася на самай справе. Нiхто, апроч Лябро, якi выйграў бой.
      А было ўсё так.
      Калi ён падышоў да Жуля i штурхнуў яго, той, устояўшы неяк на нагах, павярнуўся назад, i Лябро ўбачыў у колькiх сантыметрах ад сябе ягоны скрыўлены твар. Толькi не злосць, не лютасць былi на iм, а неверагодны жах.
      Але, неверагодны, бо цяпер перад Лябро стаяў зусiм iншы, непадобны на ранейшага шаленца чалавек, вочы якога малiлi пашкадаваць яго, вусны дрыжалi...
      - Не трэба, пан Лябро!
      Ён сказаў не "Аскар", як звычайна, а "пан Лябро"!
      Нават голас яго нельга было пазнаць, столькi чулася ў iм мальбы: i Лябро стала шкада гэтага слабага цяпер чалавека. Ды позна было ўжо. Адступiць ён не мог. Хоць бы таму, што замах ён ужо зрабiў. Што станецца пасля гэтага, пашкадуй ён Жуля, з iм самiм?.. Як паводзiць сябе з чалавекам, якога ты спрабаваў забiць?.. I як будзе абыходзiцца з табою той самы чалавек?.. Не, адступленне стала ўжо абсалютна немагчымае.
      Па сутнасцi, усё здарылася ў адзiн момант.
      Лябро моцна ўдарыў Жуля плячом, але той невядома як паспеў ухапiцца за яго.
      Кароткi час яны яшчэ ўтрымлiвалi нейкiм чынам раўнавагу на невялiкiм судне, якое ўжо гайдалася, бы ў шторм.
      Абодва цяжка дыхалi, абодва адчувалi страх.
      Хто каго?
      Сiлы былi прыкладна роўныя.
      - Паслухайце, я... - прахрыпеў Жуль, але цi ж мог Лябро пачуць што-небудзь цяпер? Адзiн павiнен быў прайграць у iх паядынку.
      За борт упалi абодва, бо "Люстраная шафа" перакулiлася.
      Жуль i ў вадзе здолеў учапiцца за Лябро. Ён адчайна спрабаваў яшчэ нешта сказаць, але марна, бо захлёбваўся вадою.
      Пачуўся буркат матора. Да iх наблiжалася чыясьцi лодка. Нейкiм чынам, проста iнтуiтыўна, Лябро здагадаўся, што гэта лодка Вiяля. Жадаючы вызвалiцца, ён ударыў Жуля ў нос з такой сiлай, што ажно адчуў боль у костках параненых пальцаў.
      Нарэшце ўсё скончылася...
      - Трымайцеся, пан Лябро! - бы ў сне пачуў голас Вiяля.
      Лябро згубiў у вадзе акуляры, ногi заблыталiся ў лёсцы.
      - Хапай яго, Фердынанд! - крыкнуў Вiяль аднаму з сыноў.
      Яго зачапiлi бусаком i трымалi над вадою, быццам нейкую цяжкую торбу, якую не стае сiлы падняць. Бусак балюча ўрэзаўся ў бок.
      - Трымай мацней, тата!.. Чакай, я ўхаплю яго за ногi!
      Праз якiсьцi час Лябро ляжаў на дне Вiялевай лодкi. У вачах у яго былi слёзы. Стары рыбак i яго сыны думалi, што гэта вада, але сам Лябро добра разумеў, чаму ён плача...
      * * *
      Манiць яму амаль не давялося. Хлусiлi за яго ўсе паркэрольцы, хлусiлi, не падазраючы, што дапамагаюць тым самым свайму былому мэру. Кожны жыхар мястэчка, усёй выспы прыдумаў i расказваў гiсторыю, якая здарылася ў моры, яшчэ да прыезду следчага.
      - Вы яго добра ведалi? - спытаўся ў хворага Лябро, якi ляжаў у ложку, камiсар палiцыi, упэўнены, што так яно i было.
      - Я сустрэў яго ў Афрыцы, вельмi даўно...
      - I ласкава далi яму прытулак... А ён круцiў вамi, як толькi хацеў... Нам ужо багата пра гэта расказалi... Нiкому тут жыцця не даваў...
      - Але...
      - Пiў з самага ранку, усiм хамiў, пагражаў... Калi здарылася ўсё гэта з вамi ў моры, ён паспеў ужо да таго выпiць дзве бутэлькi, цi ж не так?..
      - Я ўжо i не памятаю...
      - Сама меней дзве, калi меркаваць па астатнiх днях... Ён вас абразiў... Мажлiва, накiнуўся на вас. Ва ўсякiм разе, вы бiлiся...
      - Бiлiся...
      - У вас не было з сабой нiякай зброi?
      - Не... Я нават не ўзяў у руку малаток...
      Нiхто i ўвагi не звярнуў на гэтыя словы, аб якiх сам Лябро неўзабаве пашкадаваў, бо яны маглi лёгка стаць завязкаю абвiнавачвання.
      - Ён адштурхнуў вас, i лодка перакулiлася... А ў вадзе ўчапiўся ў вас, бо не ўмеў плаваць... Тут яму i канец прыйшоў... Ну, што ж, адным меней...
      Лябро нiчога не мог зразумець. Можа, ён трызнiць? Можа, кашмар усiх апошнiх тыдняў дабiў яго, i прыйшоў гэты салодкi i лёгкi сон?..
      Усё, калi паслухаць следчага, было так проста, што здавалася ўжо немагчымым, зусiм нерэальным.
      - Я прашу, каб мне даравалi тое, што я зрабiў...
      - Ды пра што вы, смешны вы чалавек! Вы абаранялiся, i закон на вашым баку. З такiмi тыпамi...
      Не, здавалася Лябро, нешта ў гэтай гiсторыi не так, вельмi ўжо спакойным быў следчы. Лябро пачаў яшчэ больш турбавацца i адчуў сябе зусiм няшчасным. А паколькi ў яго была пасля халоднага купання i перажытага страху гарачка, ён блытаў днi сённяшнiя i ўчарашнiя, казаў нешта такое, чаго нiхто не мог уцямiць, напрыклад, згадваў раптам нейкую пiрогу дзесьцi ў Мбале.
      - Вядома, цяпер я разумею, што нельга было так рабiць, - умольваў Лябро следчага.
      - Ваша жонка, Марыс, рыбак Вiяль i многiя iншыя расказалi нам усё...
      Што маглi яны расказаць, гэтыя людзi, якiя нiчога не ведалi?
      - Вы велiкадушны, гасцiнны чалавек. Дзiвак, якiх пашукаць... Не кожнага ж чалавека, з якiм пiлi колiсь раз-два, трэба так сустракаць, калi ў яго за душою нiводнага франка. Шаноўны пан Лябро, адзiная ваша памылка ў тым, што вы не пацiкавiлiся ў палiцыi, што гэта за тып... Калi б вы зайшлi да нас...
      - Га?..
      Што гэта кажа яму камiсар?.. Пра якога тыпа трэба было яму пацiкавiцца ў iх?..
      - Гэтага чалавека шукала па абвiнавачваннi ў махлярстве палiцыя не менш як пяцi краiн. Яму ўжо не было куды дзецца. Дзе б ён нi з'явiўся, яго маглi пазнаць i схапiць. Таму i кажу, што адным меней... Больш ужо гэтага прайдзiсвета Марэлье ўспамiнаць не будуць...
      Што ён чуе?.. Як... Марэлье?..
      - Прабачце, - спытаўся Лябро далiкатна нейкiм чужым голасам, - што вы сказалi?
      - Марэлье... Жуль Марэлье... Дваццаць гадоў гастраляваў па Паўночнай Афрыцы i мiжземнаморскiм узбярэжжы, жыў адным махлярствам, не грэбуючы нiчым... А да таго адседзеў дзесяць гадоў у турме за крадзеж з узломам.
      - Хвiлiнку!.. Хвiлiнку... Вы ўпэўнены, што яго звалi Жуль Марэлье?
      - Мы не толькi знайшлi ў валiзах гэтага тыпа яго дакументы, але i маем адбiткi яго пальцаў i антрапаметрычную картку...
      - Вы сказалi, што ён... што ён сядзеў у турме?.. Чакайце... Вы прабачце... галава балiць... Калi дакладна ён сядзеў у турме?
      - Трыццаць гадоў таму...
      - А нага ў яго...
      Лябро змоўк. Сiлы не было гаварыць.
      - Што - нага?
      - Як ён застаўся без нагi?
      - Ён страцiў яе, калi спрабаваў аднойчы ўцячы з турмы. Саскочыў у цемнаце з дзесяцiметровага муру акурат на жалезныя штыры... Не ведаў, што там, унiзе... Пан Лябро, здаецца, вы стамiлiся... Доктар у суседнiм пакоi, гаворыць з вашай жонкаю. Зараз я яго паклiчу.
      - Не... Чакайце... А калi ён быў у Габоне?
      - Нiколi... Мы ўсю яго бiяграфiю ведаем... Нiжэй Дакара ён у бок экватара не спускаўся... Вам што, кепска?
      - Не звяртайце ўвагi... I што... ён нiколi не быў у балотах Мбале?
      - Прабачце?
      - Гэта адзiн з раёнаў Габона...
      - Я ж вам сказаў...
      I тут Лябро адчайна прастагнаў:
      - Значыцца, гэта не ён!.. Не той Жуль...
      Занепакоены камiсар адчынiў дзверы i паклiкаў доктара:
      - Пан доктар!.. Мне здаецца, хвораму кепска!..
      - Ды не! Пакiньце мяне аднаго! - закрычаў Лябро, адчуваючы жаданне бiцца галавою аб сцяну. - Вы не зможаце зразумець... Гэта быў не той Жуль... Я забiў другога Жуля... Другога Жуля, якi...
      - Супакойся, Аскар, - перапынiла ягоныя крыкi жонка. - Не варушыся. Ты трызнiш, мой дарагi...
      - Што я сказаў? - спытаўся Лябро, ачуняўшы.
      - Глупства... Але ж ты нас i напалохаў... Так ты да iнсульту дойдзеш...
      - Дык што я сказаў?
      - Кажу ж, глупства нейкае... Усё пра Жуля... То пра аднаго, то пра другога... Толькi i трызнiш гэтым махляром, дык ён табе ўжо дваiцца стаў...
      - Што яшчэ я казаў? - горка ўсмiхнуўся Лябро.
      - Што забiў яго нiзавошта... Супакойся, дурненькi... Выпi мiкстуры... Выпi, яна не горкая... Заснеш...
      Ён адразу ж выпiў гэту мiкстуру, так хацелася заснуць: цяперашнi яго кашмар быў проста невыносны! Нiзашто забiў чалавека!.. Нейкага абармота, якi не быў тым самым Жулем, з якiм ён так жорстка абышоўся некалi ў Габоне... Забiў нiкчэмнага тыпа, якi не хацеў зрабiць яму нiчога благога, звычайнага жулiка, якi толькi i думаў, што, пагражаючы яму час ад часу, пажыць спакойна за ягоны кошт на Паркэролi!..
      "Не трэба, пан Лябро!" - усё яшчэ стаялi ў яго ў вушах апошнiя словы гэтага прайдзiсвета, вымаўленыя ў неверагодным жаху.
      Ён малiў яго.
      А хамства, пагрозы былi яго прафесiйнай гульнёю.
      Значыцца, ён, Лябро, i баяўся марна, i забiў нiзашто.
      * * *
      - Дык што, пан Лябро, адным менш, га?.. Цяпер можна i ў шары пагуляць спакойна, - казалi Лябро на плошчы гульцы.
      Цiха было цяпер i ў Марыса ў "Ноевым каўчэзе" - паркэрольцы забывалiся патроху на стук драўлянай нагi, якi i наводзiў на ўсiх жах.
      - А вы яшчэ ўпрошвалi нас быць з iм цярплiвымi, бо ён сам, гаротны, нацярпеўся ўсяго ў Габоне... Гм... У Габоне, куды ён i нагою не ступаў!.. Ну i штукар быў гэты ваш Жуль... Дык што, шклянку белага, пан Лябро?
      - Дзякую...
      - Як настрой? Вiдаць, пакуль што яшчэ не надта?..
      - Нiчога, наладзiцца пакрысе...
      Трэба было прывыкнуць да таго нялёгкага факту, што з гэтага часу i назаўсёды ён - забойца. Але крычаць пра гэта ўсюды ён, вядома, не стане.
      Ды вось падумаць адно балюча, што ўся гэтая недарэчная гiсторыя толькi таму i здарылася, што нейкi нiкчэмны шарлатан, якi стамiўся цягацца па свеце, хаваючыся ад палiцыi, падслухаў зусiм выпадкова расказаную якiмсьцi каланiстам гiсторыю пра ўкрадзеную пiрогу, гiсторыю, перажытую невядомым па iменi Жуль Шапю. Невядомы гэты памёр сваёй смерцю праз пятнаццаць гадоў пасля таго, як усё ж такi здолеў выбрацца з балот Мбале, памёр на службе ў Iндакiтаi, куды быў накiраваны сваёю фiрмаю з Габона.
      А спрытнаму махляру выпала не толькi пачуць гэтую гiсторыю, але i разгарнуць неяк у Адыс-Абебе, каб прагнаць нуду, нумар тулонскай газеты "Вар" i напаткаць у iм знаёмае iмя - Аскар Лябро.
      Гэта i наштурхнула яго на думку скончыць у спакоi свае нялёгкiя днi на маленькай i цiхай выспе Паркэроль.

  • Страницы:
    1, 2, 3